Rozdział Pierwszy

Swoją drogą, miał chyba najpiękniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałam.

 Witaj znów Londynie. Wracam do tego miasta po osiemdziesięciu latach. Troszkę się zmieniło od mojej ostatniej wizyty, lecz nadal jest to to samo kochane miasto. Pochmurne, deszczowe, zimne - Idealne dla mnie. Dziś mój pierwszy dzień w szkole. Tak, chodzę do szkoły. W końcu jestem normalną nastolatką.

 Spakowałam ostatnią książkę do torby i przerzuciłam ją przez ramie. Sekundę później byłam już na zewnątrz. Zapięłam pod szyję moją czerwoną bluzę, aby upodobnić się do reszty mieszkańców. Jestem głodna. Po szkole omotam jakiegoś faceta. Jako wampirzyca mogę żywić się tylko krwią mężczyzn. Teoretycznie mogłabym pić kobiecą, ale praktycznie - Jest okropnie nie smaczna. 

 Po piętnastu minutach ślimaczego marszu, dotarłam na miejsce. Pewnym krokiem weszłam do budynku i skierowałam się do gabinetu sekretarki. Po drodze widziałam zazdrosne spojrzenia dziewczyn i rozmarzone facetów, co mnie śmieszyło.
- Dzień dobry. Jestem nową uczennicą. - Zaszczebiotałam miło do starszej kobiety.
 Niczym nie wyróżniająca się Pani, spojrzała na mnie znudzonym wzrokiem spod wielkich okularów, które swoją drogą zaraz jej spadną. Powoli zaczęła przeszukiwać gruby stos papierów. Wyciągnęła jeden i nie obdarzając mnie nawet małym uśmiechem, powiedziała.
- Mia Anders jak mniemam.
 Energicznie pokiwałam głową na tak i złączyłam swoje chude dłonie. Brunetka otworzyła małym kluczykiem szafkę w swoim biurku i podała mi wielki stos podręczników. Szybko włożyłam je do torby i napotkałam zdziwiony wzrok sekretarki. No tak, dla niej to było ciężkie, a ja tak po prostu sobie je wzięłam. Posłałam jej niewinny uśmieszek i schowałam ręce za plecy.
- Proszę, o to twój podział godzin. - Mruknęła nadal z podejrzanym wyrazem twarzy.
 Odebrałam od kobiety małą karteczkę i szybko wyszłam z sekretariatu. Według tego rozpisu, pierwszą mam matematykę w sali 5C. W komplecie dostałam również kod do mojej nowej szafki. Jej numer to 31, a stoję pod numerem 25. Skierowałam się w prawą stronę i wyszukałam swoją własność. Bezproblemowo ją otworzyłam i schowałam tam niepotrzebne książki. Zamknęłam drzwiczki i ruszyłam przed siebie. Po około trzech minutach znalazłam salę matematyczną. Powoli weszłam do środka. Już na progu uderzył mnie piękny zapach czerwonej cieczy. Inny niż wszystkie. Jednak udało mi się zignorować głód i podeszłam do biurka nauczyciela.
- Dzień dobry, jestem nową uczennicą. - Próbowałam mówić przesłodzonym głosem, ale fantastyczna woń znów mnie rozproszyła.
 Mężczyzna na oko w wieku trzydziestu pięciu lat, spojrzał na mnie ciekawskimi oczami. Zmarszczki w kącikach oczu i niezauważalne dla normalnego człowieka wory pod dolną wargą mówiły same za siebie.
- Mia Anders? - Zapytał, uważnie lustrując moje ciało. Zauważyłam, że jego wzrok na dłuższą chwilę zatrzymał się na moich piersiach.
- To właśnie ja. - Odpowiedziałam z udawany entuzjazmem.
 Brunet odchrząknął i poprawił delikatnie rozwiązany, szary krawat, który nijak nie pasował do kremowej marynarki i czarnych spodni. Widać, że nie ma żony. Żadna kobieta o zdrowych zmysłach nie puściłaby swojego faceta w takim stroju na zewnątrz, narażając się tym samym na upokorzenie swojego imienia publicznie.
- Słuchajcie mnie! - Krzyknął do klasy. - To jest Mia i od teraz jest z Wami w klasie. - Posłałam towarzystwu szeroki uśmiech. - Mam nadzieję, że przyjmiecie ją miło. Proszę, usiądź koło Pana Styles'a. - Ostatnie słowa skierował do mnie.
 Skojarzyłam, że chodzi o chłopaka z ciemnymi lokami, który jak na razie nie obdarzył mnie ani jednym spojrzeniem. Siedział w ostatniej ławce koło okna. Po czym poznałam, że chodzi o niego? Tylko on nie miał towarzysza w ławce.
 Kierując się przez rozwydrzony tłum, próbowałam wyczuć źródło kuszącego zapachu. Zbliżając się do tyłu klasy, woń nabierała na sile. Podeszłam do mojego teraźniejszego celu i powoli odsunęłam krzesło. Szybko usiadłam na swoim miejscu i otworzyłam torbę. Wyjęłam potrzebny podręcznik i wzięłam pierwszy wdech od parunastu sekund. Mocna, niesamowicie smaczna woń rozpieściła moje nozdrza. Instynktownie obróciłam głowę w kierunku kompana i oblizałam wargi. Po prostu słyszałam jak te litry czerwonej substancji płyną w jego żyłach i proszą mnie o wbicie moich zębów w miodową krtań.
 Na szczęście w porę wytrzeźwiałam i skarciłam się w myślach za moje zachowanie. Zacisnęłam dłonie w pięść i otworzyłam podręcznik. Cały materiał znam prawie na pamięć, w końcu przerabiałam go ileś tam razy.
 Czułam na sobie wiele par oczu, jednak skutecznie je ignorowałam. Nauczyciel zapisał jakieś równanie na tablicy i zaczął tłumaczyć jego wykonanie. Kątem oka zauważyłam, że chłopak obok mnie otwiera swój zeszyt i zapisuję notatki. Posłusznie poszłam w jego ślady. Chciałam zachować niewzruszoną postawę, jednak ciekawość wygrała. Wciąż moje oczy rejestrowały bruneta, czy też chciałam, czy nie. Głód ściskał moje bezwładne ciało, przez co nie mogłam się skupić. Zabić go, czy zachować? Przecież ten chłopak, to tylko jeden z wielu nastolatków. Chyba nic się niestanie jeśli go zabraknie. Choć z drugiej strony, trochę dziwne jakby tak nagle nie przychodził do szkoły.
 W końcu Kędzierzawy podniósł wzrok znad zeszytu i spojrzał na mnie. Widziałam zdziwienie w jego oczach. Swoją drogą, miał chyba najpiękniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałam. Soczysta zieleń w jego tęczówkach zapewne nie jednej dziewczynie zawróciła w głowie. Źrenice nasycone pięknem, uważnie zlustrowały moją posturę. Chłopak przeczesał bujne loki palcami i przybrał uwodzicielski uśmieszek.
- Witaj. - Szepnął.
 Powoli odwróciłam głowę w jego stronę i delikatnie się uśmiechnęłam.
- Cześć. - Odpowiedziałam i odgarnęłam błąkający się blond kosmyk, za ucho.
- Jestem Harry, a ty zapewne Mia?
- Tak, Mia. Miło Cię poznać. - Powiedziałam słodkim głosikiem.
 Wzięłam głęboki wdech i znów śliczna woń podrażniła mój wyostrzony zmysł węchu. Pragnienie dało o sobie znać, jednak za wszelką cenę chciałam to w sobie stłumić.
 W odpowiedzi dostałam szeroki uśmiech od Harry'ego, a w jego policzkach ukazały się uroczę dołeczki. Ładny, szkoda by było go zabić. Ale z drugiej strony, tak ślicznie pachnie.
 Usłyszałam dzwonek, oznajmiający koniec lekcji. Szybko wyszłam z klasy i podeszłam do mojej szafki. Wrzuciłam tam wszystkie książki i z hukiem zatrzasnęłam drzwiczki. Zarzuciłam kaptur na głowę i poprawiłam torbę na ramieniu. W pierwszym dniu nie wypada iść na wagary, jednak to jest czerwony alarm. Wolę nie ryzykować, rzuceniem się na któregoś ucznia. Czas zapolować.
 Wybiegłam z budynku szkoły i stanęłam na chodniku. Skręciłam w jakieś ciemne uliczki i schowałam niepotrzebną torbę za kontener. Mam nadzieję, że się nie ubrudzi tak bardzo. Podniosłam głowę do góry. Za wysoko aby wdrapać się na budynek i nie zwrócić na siebie uwagi. Bezszelestnie skręciłam w prawo. Po paru sekundach byłam około pięćset metrów dalej. Zauważyłam jakiegoś nastolatka koło klatki schodowej bloku. Ludzkim krokiem podeszłam do faceta i delikatnie dotknęłam jego ramienia. Wzdrygnął się pod wpływem mojego dotyku i odwrócił się w moją stronę. Przybrał chytry uśmieszek i pogłaskał mnie po dłoni.
- Co taka niewinna dziewczynka robi w takim miejscu? - Szepnął i przybliżył swoje usta do mojej obojętnej twarzy.
- Zgubiłam się. - Odpowiedziałam niewinnie.
 Chłopak zaśmiał się wrednie i spróbował pociągnąć mnie w ciemny zaułek. Oddałam mu tą satysfakcje i dałam się prowadzić. Niech się cieszy, w końcu to jego ostatnie minuty.
 Przyparł mnie do ściany budynku i przejechał nosem po mojej szyi. Jego dłonie wylądowały na moich pośladkach, a ciepły język zaznaczył mokrą ścieżkę wzdłuż dekoltu.
- Mogę Ci pokazać drogę. - Mruknął.
- A ja mogę otworzyć Ci drzwi do nieba. - Warknęłam.
 Mocno chwyciłam go za szyję i popchałam na ścianę po przeciwnej stronie. Usłyszałam cichy szczęk kości, spowodowany uderzeniem. Moja ofiara cicho syknęła z bólu.
- Lubię ostre. - Usłyszałam głos przepełniony bólem z jego ust.
- Abyś tylko nie żałował swoich słów. - Spojrzałam mu w brązowe oczy.
 Zdecydowanym ruchem przekręciłam jego głowę w bok i wysunęłam swoje kły. Sekundę później, wysysały one ciepłą ciecz z jego organizmu. Czułam jak mężczyzna chcę się wyrwać, jednak z minuty na minute, jego ruchy były coraz słabsze. Kiedy cała krew znalazła się w moim władaniu, odrzuciłam jego puste ciało na ziemie. Oblizałam powoli wargi i spojrzałam na niego z obrzydzeniem. Z całej siły kopnęłam to co z niego zostało w bok. Cielsko uderzyło o metalowy kontener, przez co w przestrzeni usłyszeć można było głośny huk. Ostatni raz obdarzyłam go moim wzrokiem.
- Mówiłam, że otworze Ci drzwi do nieba. - Powiedziałam sama do siebie.
 Poprawiłam włosy i dwie sekundy później podnosiłam swoją torbę z zimnej kostki brukowej. Otrzepałam swoją rzecz z brudu. Kierunek dom.

~*~

Mam nadzieję, że Wam się spodoba :) Jeśli ktoś chcę być informowany o rozdziałach, to piszcie w komentarzy swoje twittery ^^

Rozdziały raczej będą się tu pojawiać w weekendy, więc do następnego ♥

Kocham Was ♥

~Andżelika